Η αποχή της Ελλάδας και η κρίση αξιοπιστίας του IMO

Η αποτυχία του Διεθνούς Ναυτιλιακού Οργανισμού (IMO) να εγκρίνει το Net-Zero Framework στη συνεδρίαση του Οκτωβρίου 2025 σηματοδοτεί κάτι βαθύτερο από μια προσωρινή καθυστέρηση. Είναι ένα ρήγμα εμπιστοσύνης στο ίδιο το θεσμικό οικοδόμημα που καλείται να οδηγήσει τη ναυτιλία στην εποχή της κλιματικής ουδετερότητας.

Ανάμεσα στις χώρες που επέλεξαν την αποχή συγκαταλέγεται και η Ελλάδα — μια από τις μεγαλύτερες ναυτιλιακές δυνάμεις του κόσμου. Μια επιλογή που, ανεξάρτητα από τις προθέσεις της κυβέρνησης, εκλαμβάνεται διεθνώς ως σύμπτωμα διπλωματικής αδράνειας και πολιτικής υποταγής στα στενά συμφέροντα της πλοιοκτησίας.

---

Ένας θεσμός σε κρίση κύρους

Η συνεδρίαση MEPC/ES.2, που θα μπορούσε να αποτελέσει ιστορική στιγμή για τον IMO, κατέληξε σε μια αναβολή ενός έτους. Η πρόταση ΗΠΑ και Σιγκαπούρης για καθυστέρηση επικράτησε με οριακή πλειοψηφία, καθώς οι συμμαχίες διαμορφώθηκαν με γνώμονα τα βραχυπρόθεσμα οικονομικά συμφέροντα και όχι την κοινή περιβαλλοντική ευθύνη.

Η αδυναμία του IMO να καταλήξει σε δεσμευτικό χρονοδιάγραμμα για τη μηδενική εκπομπή ρύπων υπονομεύει την ίδια του τη νομιμοποίηση. Όταν ένας παγκόσμιος οργανισμός δεν μπορεί να επιβάλει κανόνες στους ισχυρότερους παίκτες του, τότε σταδιακά παύει να αποτελεί σημείο αναφοράς — και μετατρέπεται σε πεδίο πολιτικών ισορροπιών χωρίς ουσία.

---

Η στάση της Ελλάδας: από την πρωτοβουλία στη σιωπή

Στη συνεδρίαση της άνοιξης (ΜΕPC 83), η Ελλάδα συμμετείχε ενεργά στις διαπραγματεύσεις για τη διαμόρφωση του Net-Zero Framework, χωρίς ωστόσο να καταγραφεί κάποια ρητή τοποθέτηση υπέρ ή κατά. Τον Οκτώβριο, όμως, επέλεξε συνειδητά την αποχή.

Η επιλογή αυτή, αν και παρουσιάστηκε ως “ουδέτερη”, στην πράξη ευνόησε το μπλοκ των χωρών που επιδίωκαν καθυστέρηση — και απομάκρυνε την Ελλάδα από τη συλλογική γραμμή της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία είχε ταχθεί υπέρ της υιοθέτησης του πλαισίου χωρίς περαιτέρω αναβολή.

Έτσι, η Αθήνα έχασε μια ευκαιρία να διαδραματίσει ρόλο ενδιάμεσου ηγέτη, ικανού να συνδέσει τη ρεαλιστική ανησυχία της ναυτιλίας με την ευρωπαϊκή στρατηγική για το κλίμα. Αντ’ αυτού, προτίμησε τη διπλωματική σιωπή — μια στάση που ξοδεύει διπλωματικό κεφάλαιο χωρίς να προσφέρει πραγματικά οφέλη.

---

Η επιρροή της πλοιοκτησίας και η ψευδαίσθηση της προστασίας

Η αποχή της Ελλάδας δεν μπορεί να αποκοπεί από το διαχρονικό βάρος της ελληνικής πλοιοκτησίας στην εθνική πολιτική. Η θέση της κυβέρνησης αντικατοπτρίζει, σε μεγάλο βαθμό, την πίεση ενός ισχυρού επιχειρηματικού κλάδου που θεωρεί ότι οι διεθνείς ρυθμίσεις για το κλίμα αποτελούν απειλή για την ανταγωνιστικότητα του στόλου.

Ωστόσο, διεθνείς ναυτιλιακές ενώσεις, όπως η Clean Shipping Coalition, το Global Maritime Forum και το Danish Maritime Chamber, επισημαίνουν το αντίθετο:

«Η καθυστέρηση δεν προστατεύει τη ναυτιλία· τη βυθίζει στην αβεβαιότητα. Οι εταιρείες χρειάζονται σαφείς κανόνες για να επενδύσουν»,
αναφέρει χαρακτηριστικά ο CEO του Danish Shipping.

Η αναβολή του IMO δεν εξυπηρετεί ούτε το περιβάλλον ούτε τη σταθερότητα της αγοράς. Αντιθέτως, οδηγεί σε ένα κατακερματισμένο ρυθμιστικό τοπίο, όπου η ΕΕ, οι ΗΠΑ και άλλες περιφέρειες θα προχωρούν με δικά τους συστήματα φόρων άνθρακα, εμπορίου εκπομπών και καυσίμων μηδενικού άνθρακα. Το αποτέλεσμα θα είναι περισσότερο διοικητικό χάος και υψηλότερο κόστος — ιδίως για τους ευρωπαίους πλοιοκτήτες.

---

Διπλωματικό κόστος και ευρωπαϊκή απομόνωση

Η επιλογή της αποχής έχει ήδη διπλωματικό αποτύπωμα. Η Ελλάδα, που άλλοτε προβαλλόταν ως “φωνή ισορροπίας” μεταξύ Βορρά και Νότου, σήμερα εμφανίζεται αποστασιοποιημένη από την ευρωπαϊκή ατζέντα και εσωστρεφής ως προς τη στρατηγική της.
Στις Βρυξέλλες, η στάση αυτή ερμηνεύεται ως υπονόμευση της συλλογικής θέσης της ΕΕ, και σε επίπεδο διεθνών οργανισμών ως απώλεια αξιοπιστίας μιας παραδοσιακά ενεργής ναυτιλιακής δύναμης.

---

Η επόμενη μέρα

Η αναβολή του Net-Zero Framework και η στάση χωρών όπως η Ελλάδα αφήνουν πίσω τους έναν IMO λιγότερο αποφασιστικό και περισσότερο αποδυναμωμένο. Εάν ο Οργανισμός δεν κατορθώσει να επανέλθει με ισχυρή δέσμευση το 2026, τότε η διεθνής ναυτιλία θα πορευτεί με κανόνες πολλών ταχυτήτων — γεγονός που τελικά θα πλήξει την ίδια τη συνοχή της αγοράς.

Η Ελλάδα, με το τεράστιο ναυτιλιακό της αποτύπωμα, έχει ακόμη τη δυνατότητα να ανακτήσει ρόλο ηγετικό, αν επιλέξει να συνδέσει την ανταγωνιστικότητα με τη βιωσιμότητα. Γιατί στη νέα εποχή της πράσινης ναυτιλίας, η πραγματική ισχύς δεν μετριέται σε τόνους dwt, αλλά σε πολιτικό θάρρος και στρατηγικό όραμα.

Διπλωματική ήττα για την ΕΕ και τις περιβαλλοντικές οργανώσεις.

 

Η απόφαση της συνεδρίαση MEPC/ES.2 του IMO, συνιστά προσωρινή(;) ήττα για την ευρωπαϊκή διπλωματία και κατά τη γνώμη μας πλήγμα στην παγκόσμια δυναμική για την επιτάχυνση της κλιματικής δράσης στη ναυτιλία.

Αυτή είναι η εκτίμησή μας για την επιλογή αναβολής ενός έτους στη απόφαση για υιοθέτηση ή όχι του Net-Zero Framework (NZF).

Η συνεδρίαση MEPC/ES.2 του IMO που ολοκληρώθηκε σήμερα και έπειτα από ισχυρές πολιτικές πιέσεις, κυρίως από τις ΗΠΑ κατέληξε σε αναβολή της λήψης απόφασης για ένα έτος μετά...

Παρότι η Ευρωπαϊκή Ένωση και σύμμαχοί της πίεσαν για άμεση υιοθέτηση, υπερίσχυσε μια συμμαχία χωρών που ζήτησε περισσότερο χρόνο για τεχνική επεξεργασία και πολιτική διαβούλευση.

·      Σε ψηφοφορία στο τέλος της συνεδρίασης, 57 κράτη ψήφισαν υπέρ της αναβολής, 49 κατά και 21 απείχαν.

·      Η πρόταση υποβλήθηκε από Σιγκαπούρη, υποστηρίχθηκε ενεργά από ΗΠΑ και Σαουδική Αραβία, και ενισχύθηκε από ένα «τεχνικό» επιχείρημα ότι απαιτείται περισσότερος χρόνος για την οριστικοποίηση του πλαισίου.

·      Ως αποτέλεσμα, η επίσημη έγκριση και υιοθέτηση του NZF μετατίθεται για το τέλος του 2026.

Διαμόρφωση συμμαχιών

Στρατόπεδο υπέρ της άμεσης υιοθέτησης (49 ψήφοι κατά της αναβολής).

• Ευρωπαϊκή Ένωση (κράτη μέλη), Ηνωμένο Βασίλειο, Νορβηγία, Ιαπωνία, Νότια Κορέα, Νέα Ζηλανδία, καθώς και σειρά νησιωτικών κρατών του Ειρηνικού (π.χ. Μάρσαλ, Φίτζι, Τόνγκα) που πλήττονται ήδη από την άνοδο της στάθμης της θάλασσας.
• Υποστήριξαν ότι η αναβολή υπονομεύει τη δέσμευση για μηδενικές εκπομπές έως το 2050 και δημιουργεί αβεβαιότητα στις επενδύσεις σε καθαρά καύσιμα.

Στρατόπεδο υπέρ της αναβολής (57 ψήφοι υπέρ αναβολής)

• ΗΠΑ (πρωταγωνιστικός ρόλος), Σαουδική Αραβία, Σιγκαπούρη, Βραζιλία, Ινδία, Νότιος Αφρική, Αργεντινή, και άλλες αναπτυσσόμενες χώρες με ισχυρά πετρελαϊκά ή ενεργειακά συμφέροντα.
• Προέβαλαν το επιχείρημα ότι το NZF συνιστά «παγκόσμιο φόρο άνθρακα» που υπερβαίνει την εντολή του IMO και θα επιβαρύνει δυσανάλογα τις οικονομίες τους.

Ουδέτεροι / αποχές (21 ψήφοι)

• Κίνα και ορισμένες χώρες της Μέσης Ανατολής, μεταξύ των οποίων δημοσιεύματα φέρουν την Ελλάδα και την Κύπρο να απέχουν, κράτησαν ισορροπία, προωθώντας την ιδέα ενός «βελτιωμένου τεχνικού σχεδίου» πριν από την υιοθέτηση.

Πολιτική αποτίμηση

Για την ΕΕ και τους συμμάχους της

• Η αναβολή, κατά τη γνώμη μας, αποτελεί διπλωματική ήττα για την ΕΕ και τους συμμάχους της: η ΕΕ είχε επενδύσει πολιτικό κεφάλαιο στην προώθηση του NZF ως πρώτου παγκόσμιου μηχανισμού τιμολόγησης εκπομπών για τη ναυτιλία.
• Οι ΗΠΑ, που το χαρακτήρισαν «μη αποδεκτό φόρο άνθρακα», πέτυχαν να μετατοπίσουν τη συζήτηση από την κλιματική ανάγκη στη φορολογική αρμοδιότητα, εξουδετερώνοντας τη δυναμική υπέρ των ευρωπαϊκών προτάσεων.
• Η αναβολή δίνει χρόνο αλλά και πολιτική ευκαιρία στις ΗΠΑ να διαμορφώσουν εναλλακτικό μηχανισμό βασισμένο σε εθνικές τους προτεραιότητες ή περιφερειακές ρυθμίσεις.

Η MEPC/ES.2 δεν οδήγησε σε ρήξη, αλλά σε στρατηγική καθυστέρηση. 

Οι ΗΠΑ κέρδισαν χρόνο και πολιτικό έλεγχο της συζήτησης, ενώ η ΕΕ καλείται να επανεξετάσει τη στρατηγική της εντός του IMO. 

Η αναβολή είναι μεν ήττα για την άμεση δράση, αλλά δεν ακυρώνει την παγκόσμια πορεία προς απανθρακοποίηση· αναδεικνύει, ωστόσο, πόσο εύθραυστη είναι η διεθνής συναίνεση σε ζητήματα κλιματικής διακυβέρνησης. Σε κάθε περίπτωση, η στήριξη από 49 κράτη δείχνει ότι υπάρχει ισχυρός πυρήνας αποφασισμένων υποστηρικτών και ότι η δυναμική για την ενεργειακή μετάβαση δεν έχει εξανεμιστεί.

---

Επιπτώσεις για την ναυτιλία και αντιδράσεις.

1.    Ρυθμιστική αβεβαιότητα: Η ναυτιλία και ιδιαιτέρως η ευρωπαϊκή, θα πρέπει να λειτουργεί σε μεταβατικό περιβάλλον όπου το διεθνές πλαίσιο παραμένει ασαφές, ενώ το EU ETS και το FuelEU Maritime θα συνεχίσουν να ισχύουν.

2.  Οι ευρωπαίοι πλοιοκτήτες (Eurepean Shipowners / ESCA) εξέφρασαν με ανακοίνωσή τους, τη λύπη τους για την αναβολή της απόφασης και για τις επιπτώσεις στην ναυτιλία. «Λυπούμαστε για την σημερινή αναβολή της υιοθέτησης της διεθνούς συμφωνίας για το κλίμα για τη ναυτιλία. Το πλαίσιο IMO Net-Zero είναι απαραίτητο για να δώσει στον κλάδο τη βεβαιότητα που χρειάζεται και να στείλει ένα ισχυρό μήνυμα στην αγορά να παράγει τα καθαρά καύσιμα που είναι απαραίτητα για την επίτευξη του στόχου μηδενικών εκπομπών. Η ναυτιλία είναι ένας διεθνής κλάδος που απαιτεί ουσιαστικούς παγκόσμιους κανονισμούς για την αποκαρβονισμοποίηση. Η παγκόσμια ρύθμιση είναι απαραίτητη για να εξασφαλιστεί ισότιμη μεταχείριση σε διεθνές επίπεδο και να επιτευχθεί η ενεργειακή μετάβαση της διεθνούς ναυτιλίας. Θα συνεχίσουμε να συνεργαζόμαστε με τους διεθνείς εταίρους μας για να διασφαλίσουμε την επίτευξη συμφωνίας σχετικά με το IMO NZF», δήλωσε ο Σωτήρης Ράπτης, Γενικός Γραμματέας της Ευρωπαϊκής Ένωσης Πλοιοκτητών | ECSA.

3.  Το Διεθνές Ναυτιλιακό Επιμελητήριο, το οποίο υπήρξε ισχυρός υποστηρικτής του προγράμματος τελών άνθρακα και κεφαλαίων, δήλωσε απογοητευμένο και τόνισε ότι «ο κλάδος χρειάζεται σαφήνεια». Έχει εγείρει τον φόβο πολλών ότι μεμονωμένα έθνη ή περιοχές ενδέχεται να προχωρήσουν, δημιουργώντας ένα συνονθύλευμα κανονισμών για τον κλάδο. 

    Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Ναυτιλίας τόνισε ότι ο κλάδος είναι διεθνής και απαιτεί ουσιαστικούς παγκόσμιους κανονισμούς για την καθοδήγησή του από τις ανθρακούχες εκπομπές. Είπαν ότι είναι απαραίτητο για «ίσους όρους ανταγωνισμού» για την επίτευξη της ενεργειακής μετάβασης της διεθνούς ναυτιλίας. 

    Η ομάδα με επιρροή Danish Shipping εξέδωσε δήλωση λέγοντας ότι «η γεωπολιτική εκτροχίασε την πράσινη μετάβαση» και εκφράζοντας την απογοήτευσή της. «Δεν ήρθαμε γι' αυτό. Ήρθαμε εδώ για να συνάψουμε επιτέλους μια κρίσιμη συμφωνία για το κλίμα για τη διεθνή ναυτιλία», δήλωσε η Διευθύνουσα Σύμβουλος της Danish Shipping, Anne H. Steffensen.

4.    Επενδυτική προετοιμασία: Παρά την καθυστέρηση, οι επιχειρήσεις θα πρέπει να προετοιμαστούν τεχνικά (MRV, GFI) και να συνεχίσουν πιλοτικές δράσεις καθαρής ενέργειας.

“Ες Αύριον τα Σπουδαία”...

Παιχνίδι για δυνατούς λύτες η συνεδρίαση αυτές τις μέρες στον ΙΜΟ.

Προσωπικά εκτιμώ πως παρά τις δυσκολίες ο ΙΜΟ θα βγει, από αυτή τη συνεδρίαση σύγκρουσης, πιο δυνατός ως global regulator. Παρά τις εντάσεις, οι υποστηρικτές των επιλογών του ΙΜΟ εκτιμούν ότι το προτεινόμενο πλαίσιο θα υιοθετηθεί επίσημα και θα τεθεί σε ισχύ το 2027.

Οι οραματιστές μιας παγκόσμιας οικονομίας των μεταφορών με κανόνες κοινωνικής ευθύνης, μπορούν να πείσουν παρά την επίθεση που υφίστανται από την συμμαχία γύρω από τον Τραμπισμό.

Η έκτακτη σύνοδος της Επιτροπής Προστασίας του Θαλάσσιου Περιβάλλοντος (MEPC), που θα διαρκέσει έως αύριο Παρασκευή, καλείται να εξετάσει ένα σχέδιο-ορόσημο: την πλήρη αναθεώρηση του Παραρτήματος VI της MARPOL, το οποίο ρυθμίζει τις ατμοσφαιρικές εκπομπές από τα πλοία. Αναφερόμαστε στο νέο Πλαίσιο Καθαρών Μηδενικών Εκπομπών (Net-Zero Framework – NZF)

Η πλειοψηφία των χωρών υποστηρίζει το πλαίσιο NZF του ΙΜΟ από ότι φάνηκε την Τετάρτη, ημέρα έναρξης της κρίσιμης συνόδου κορυφής, με τη σαφή πλειοψηφία των χωρών να εκφράζει την υποστήριξή της για το σχέδιο - παρά την έντονη αντίθεση και τις απειλές από την αντιπροσωπεία των Ηνωμένων Πολιτειών.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Σαουδική Αραβία ανέπτυξαν ενορχηστρωμένα μια συντονισμένη προσπάθεια για να καθυστερήσουν και ενδεχομένως να εκτροχιάσουν το Πλαίσιο Μηδενικών Εκπομπών (NZF) του Διεθνούς Ναυτιλιακού Οργανισμού (IMO).

Βλέποντας όμως πως ο ΙΜΟ είχε ισχυρή υποστήριξη, από μεγάλο αριθμό χωρών μελών του, μπήκαν σε μια παρελκυστική διαδικασία καθυστέρησης για τουλάχιστον τους επόμενους δέκα μήνες.

Σύμφωνα με το TradeWinds , περίπου 15 χώρες εξέφρασαν ανησυχίες, ενώ τουλάχιστον 46 έθνη δήλωσαν την υποστήριξή τους —μερικά από τα οποία είχαν προηγουμένως απέχει, κατά τη συνεδρίαση του Απριλίου, η οποία ενέκρινε προσωρινά το σχέδιο του NZF με 63 ψήφους υπέρ και 16 κατά.

Ο Γενικός Γραμματέας του ΙΜΟ, Αρσένιο Ντομίνγκεζ, προειδοποίησε ότι η καθυστέρηση της υιοθέτησης θα δημιουργούσε αβεβαιότητα, θα αποθάρρυνε τις επενδύσεις και θα προκαλούσε κατακερματισμένους περιφερειακούς κανονισμούς. «Η παρατεταμένη αβεβαιότητα θα αποτρέψει τις επενδύσεις και θα μειώσει την εμπιστοσύνη στον ΙΜΟ», «Η υιοθέτηση αυτού του σχεδίου θα μειώσει τελικά το κόστος της απαλλαγής από τον άνθρακα και θα παράσχει ένα συνεκτικό παγκόσμιο πλαίσιο». «Το Πλαίσιο Μηδενικών Εκπομπών του ΙΜΟ μπορεί να μην είναι τέλειο, αλλά προσφέρει μια ισορροπημένη βάση για να προχωρήσουμε και να επιτύχουμε ουσιαστική πρόοδο προς μια καθαρότερη, πιο βιώσιμη ναυτιλιακή βιομηχανία».

Είμαστε πολλοί και στην Ελλάδα που εκτιμούμε πως οι επιλογές που προτείνει ο ΙΜΟ αποτελούν ένα ορόσημο για το κλίμα και τελικά στοχεύουν στην εισαγωγή μιας παγκόσμιας τιμής άνθρακα για τη ναυτιλία. Είναι μια ιστορική ευκαιρία για την εγκαθίδρυση ενιαίων, παγκόσμιων κανόνων που θα εξασφαλίσουν κλιματική συνοχή στη ναυτιλία.

Τελικά όλα θα λυθούν στην ψηφοφορία της Παρασκευής.

Ο ΙΜΟ σπάνια καταφεύγει σε επίσημη ψηφοφορία, αλλά μια ψηφοφορία φαίνεται ολοένα και πιο πιθανή. Εάν δεν επιτευχθεί συναίνεση, η υιοθέτηση θα απαιτήσει πλειοψηφία δύο τρίτων — 108 από τα 176 κράτη μέλη που έχουν επικυρώσει το Παράρτημα VI της MARPOL.

Διπλωματία της αυταπάτης: Η “ισχύς της ελληνικής ναυτιλίας” δεν είναι για παιχνίδια ρητορικής.

 

Η πρόσφατη επίσκεψη του Έλληνα Υπουργού Ναυτιλίας στις Ηνωμένες Πολιτείες, επιχειρήθηκε να παρουσιαστεί ως μια μεγάλη "επιτυχία διπλωματίας και αναβάθμισης" των ελληνοαμερικανικών σχέσεων. 

Στην πραγματικότητα, όμως, κατέληξε να αποκαλύπτει περισσότερο μια επικίνδυνη αυταπάτη παρά μια ρεαλιστική αποτίμηση του διεθνούς ρόλου της χώρας.

Αυτό που έμεινε ήταν η αίσθηση μιας επικίνδυνης παρεξήγησης: ότι η ελληνική ναυτιλία μπορεί, αν κριθεί σκόπιμο, να χρησιμοποιηθεί ως εργαλείο διαπραγμάτευσης σε διεθνείς σχέσεις και άσκηση εξωτερικής πολιτικής.

Με δηλώσεις του τύπου «η ελληνική ναυτιλία είναι το ισχυρότερο διαπραγματευτικό μας χαρτί, γιατί χωρίς τα ελληνόκτητα πλοία δεν μπορεί να μεταφερθεί το αμερικανικό LNG στην Ευρώπη», ο κ. Κικίλιας φάνηκε να εκπέμπει ότι "οι θαλάσσιες μεταφορές λειτουργούν υπό κυβερνητικές εντολές" και όχι μέσα στο πλαίσιο μιας παγκοσμιοποιημένης αγοράς, όπου ο ανταγωνισμός, οι ναύλοι και οι εμπορικοί κανονισμοί είναι αυτά που καθορίζουν τα πάντα. Η φράση αυτή, που προοριζόταν να εντυπωσιάσει, αποκαλύπτει περισσότερο την ελλιπή κατανόηση της διεθνούς ναυτιλιακής πραγματικότητας.

Η ελληνόκτητη ναυτιλία είναι πράγματι κολοσσός. Αποτελεί δύναμη με τεράστια εμπειρία, στόλο και επιρροή. Αλλά δεν είναι, ούτε υπήρξε ποτέ, κρατικό εργαλείο. Οι πλοιοκτήτες δεν λαμβάνουν εντολές από το Υπουργείο Ναυτιλίας, ούτε απετέλεσαν ποτέ εργαλείο “διαπραγμάτευσης” για λογαριασμό του κράτους. Τις περισσότερες φορές, θα έλεγα, το κράτος μπορεί να αξιοποιηθεί για τις δικές τους επιδιώξεις. Οι επιχειρηματίες θαλάσσης λειτουργούν σε ένα διεθνοποιημένο πλαίσιο, ρυθμιζόμενο μόνον από παγκόσμιες αρχές, αγορές και ανταγωνισμούς.

Η ιδέα ότι η Ελλάδα μπορεί να «διαπραγματευθεί» με τις ΗΠΑ, με εργαλείο τους εφοπλιστές της, είναι όχι μόνο αφελής αλλά και επικίνδυνη. Οι πλοιοκτήτες δεν λειτουργούν υπό τις εντολές του Υπουργείου Ναυτιλίας. Αποφασίζουν με βάση το κέρδος και τη βιωσιμότητα των επιχειρήσεών τους, όπως ορίζει η διεθνής ναυτιλιακή πραγματικότητα.

Επιπλέον, η δήλωση περί της «κρίσιμης σημασίας» της Ελλάδας στη διακίνηση LNG, αγνοεί επιδεικτικά ότι η Ευρώπη διαθέτει δεκάδες τερματικούς σταθμούς υγροποιημένου φυσικού αερίου, ενώ οι ΗΠΑ μπορούν να συνάψουν συμφωνίες απευθείας με οποιονδήποτε πλοιοκτήτη ή στόλο παγκοσμίως.

Η ελληνική πλοιοκτησία είναι μεγάλη και ισχυρή, αλλά όχι μονοπωλιακή — και σίγουρα όχι πολιτικά κατευθυνόμενη. Οι αγορές ενέργειας και ναυτιλίας λειτουργούν βάσει τιμών, συμφωνιών και διεθνών κανόνων — όχι πολιτικών δηλώσεων. Και, κυρίως, με την επίγνωση ότι η ναυτιλία είναι μια παγκόσμια βιομηχανία, όχι προέκταση του κρατικού μηχανισμού.

Η επίσκεψη του Υπουργού στις ΗΠΑ θα μπορούσε να είναι μια ευκαιρία ουσιαστικής διπλωματίας. Mια ευκαιρία για στοχευμένες συζητήσεις σχετικά με τη ναυτιλιακή εκπαίδευση, τη βιώσιμη ναυτιλία και την τεχνολογική συνεργασία. Αντί γι’ αυτό, μετατράπηκε σε μια επίδειξη ρητορικής αυτάρκειας και εσωτερικής κατανάλωσης.

Όταν  η πολιτική εξωτερικών σχέσεων αντικαθίσταται από επικοινωνιακή υπερβολή, η σοβαρότητα βυθίζεται — και η εικόνα της χώρας μαζί της.