Πράγματι ξάφνιασε η πρόταση Μώραλη, για την δημιουργία “Λιμενικού Ταμείου” του Δήμου Πειραιά. Ουσιαστικά ζητά την οργανωτική και οικονομική αυτοτέλεια του επιβατικού λιμένος και αυτού της κρουαζιέρα από τον εμπορικό λιμένα που είναι πέρα του Πειραιά, από Δραπετσώνα, Κερατσίνι και τελειώνει στο Πέραμα. Οριστικοποίησε και στην λοιπή κοινωνία, για να γίνει ευρύτερα κατανοητό, πως ο ΟΛΠ δεν οριοθετείται από την πόλη του Πειραιά αλλά ιδιαιτέρως από τις άλλες πόλεις που χωροθετούν τον Οργανισμό.
Στην επιχειρηματική δραστηριότητα αυτή η επιλογή δεν είναι καινοφανής, κάθε άλλο είναι μια λειτουργική πρόταση στα πλαίσια του οργανωσιακού μοντέλου της “ευέλικτης εξειδίκευσης”. Ουσιαστικά προσδιορίζεται ως κέντρο κόστους το Λιμενικό Ταμείο Πειραιά που η δράση του περιορίζεται στις υπηρεσίες που παράγονται σήμερα στα γεωγραφικά όρια του δήμου, δηλ. επιβατικό τερματικό, αφήνοντας τη δραστηριότητα ΣΕΜΠΟ, car terminal και όποιες άλλες εμπορικές δραστηριότητες να λειτουργούν υπό άλλον φορέα.
Αν είναι λύση επιχειρηματική με βάση την αποτελεσματικότερη διαχείριση και απόδοση των χρησιμοποιούμενων πόρων και την θεωρία περί του “αρίστου μεγέθους” της επιχειρηματικής δομής τότε έχει καλώς. Θα πρέπει όμως να είναι γνωστό, για τους σχεδιάζοντες, ότι η λιμενική δραστηριότητα για επιβατικούς σταθμούς είναι κατεξοχήν μια επιδοτούμενη από το κράτος δραστηριότητα για να είναι ασφαλής και ποιοτική. Αυτή η υπηρεσία χαρακτηρίζεται σε μεγάλο ποσοστό από τα χαρακτηριστικά του “δημόσιου αγαθού” και έχει “εξωτερικότητες” με επιπτώσεις που θα επιδρούν στο σύνολο της ευρύτερης κοινωνίας πέραν από τους άμεσους χρήστες και παραγωγούς αυτής της υπηρεσίας.
Το ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί είναι από πού θα χρηματοδοτούνται εφεξής η λειτουργία, η συντήρηση και η αναγκαία νέα υποδομή και ανωδομή του επιβατικού λιμένος.Θα το αντέξουν τα οικονομικά του Δήμου Πειραιά ή θα επιδιώκει την χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό; Μέχρι σήμερα αυτό γινόταν δια μέσω των κερδοφόρων λοιπών εμπορικών δραστηριοτήτων (Κερατσίνι-Πέραμα). Υπάρχουν άλλες πηγές ή δραστηριότητες που μπορούν να ανταποκριθούν σε αυτές τις χρηματοδοτικές απαιτήσεις; Οι μελέτες που έχουμε υπόψη για την αξιοποίηση αποδόσεων real estate στην περιοχή δεν φαίνονται να απαντούν θετικά σε αυτό το ερώτημα. Όσο και αν λαμβάνουμε υπόψη και το ενδεχόμενο σχεδιασμών για μεταφορά στο προσεχές μέλλον μεγάλου τμήματος της επιβατικής δραστηριότητα στο Λαύριο, η απελευθέρωση χώρων δεν φαίνεται να ισοσκελίζει την επερχόμενη μείωση της αξίας γης…
Αν διαχειριζόμαστε τα οικονομικά της εταιρείας, που θα αγόραζε τις μετοχές του ΟΛΠ, στη επερχόμενη διαδικασία πώλησης του 67% των μετοχών του, την επόμενη μέρα της αγοράς, θα χάριζα στη Πόλη του Πειραιά ή στο κράτος το επιβατικό λιμάνι… Η αξία της μετοχής μας την επόμενη μέρα θα πολλαπλασιαζόταν…
Αν λειτουργούσαμε από τη θέση μιας κυβέρνηση θα μας διευκόλυνε βραχυχρόνια μια τέτοια επιλογή, για την πολιτική πώλησης του πλειοψηφικού πακέτου των μετοχών, αλλά θα μας προβλημάτιζε η εξεύρεση πόρων για την σταθερή χρηματοδότηση της ύπαρξης και λειτουργίας αυτού του σταθμού.
Αν λειτουργούσαμε από την σκοπιά του Δήμου Πειραιά και των πολιτών του θα μελετήσουμε το επιχειρησιακό σχέδιο στην ανακοίνωση της Τρίτης προσεκτικά και θα επανερχόμαστε… Δεν πιστεύουμε πως τα πράγματα γίνονται «Έτσι, χωρίς πρόγραμμα».
