Υπέρ μιας αναξάρτητης έρευνας, για το πρόσφατο τραγικό ναυάγιο ανοικτά της Πύλου.

 

Η σιωπή μας δεν είναι χρυσός σε αυτές τις περιπτώσεις.

Μας εκθέτει και ως άτομα και ως χώρα…

Όλο και περισσότερο τις τελευταίες μέρες γίνομαι αποδέκτης μηνυμάτων, σε διεθνές επίπεδο, για συλλογικές παρεμβάσεις, ιδιαιτέρως από τα δίκτυά μας ως πανεπιστημιακοί, από ανθρώπους φιλελεύθερων αρχών και αξιών και που, κατά τεκμήριο, αγαπούν τη χώρα μας και την ιστορία της ιδιαίτερα.

Το θέμα είναι η αγωνία τους για ενδεχόμενο μεθοδευμένο πλαίσιο σιωπής στην περίπτωση της διερεύνησης των αιτιών του τραγικού ναυαγίου με τον πνιγμό εκατοντάδων ανθρώπων, ανοικτά της Πύλου, και το αίτημά τους για μια ανεξάρτητη, από την ελληνική εκτελεστική και διοικητική εξουσία, έρευνα.

Γιατί η χώρα μας αρνείται να συμβάλει; Εφόσον δεν υπάρχουν ευθύνες δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα. Αν κάτι δεν έγινε σωστά να αναλάβουμε υπεύθυνα την ευθύνη…

Οι κανόνες διάσωσης στη θάλασσα εξειδικεύονται από τη Διεθνή Σύμβαση για την Ασφάλεια της Ανθρώπινης Ζωής στη Θάλασσα (SOLAS) και τη Διεθνή

Διεθνή Σύμβαση για τη Ναυτική Έρευνα και Διάσωση (SAR), καθώς και τις Οδηγίες για τη Μεταχείριση των Διασωθέντων στη Θάλασσα του Διεθνούς Ναυτικού Οργανισμού (IMO Guidelines). Τα κρίσιμα ερωτήματα στην εν λόγω περίπτωση είναι α) αν το σκάφος κινδύνευε, και β) αν η επιχείρηση διάσωση υλοποιήθηκε όπως ορίζουν οι ως άνω κανόνες.

Η προστασία του διπλωματικού κεφαλαίου της χώρας πρέπει να είναι στις προτεραιότητες της κοινωνίας των πολιτών και προφανώς της κυβέρνησης.

Αν εγώ νοιώθω υπόλογος και αμήχανος για την μη συμμετοχή μου στις προσκλήσεις των σχετικών μηνυμάτων,, φαντάζομαι τι συμβαίνει με τους/τις συναδέλφους μου με εντονότερη διεθνή δραστηριότητα…